Cooper  

Onze lieve, oude Cooper. Waar zal ik eens beginnen, boeken vol kan ik schrijven over deze lobbes. Potverdorie, weer schiet ik vol, maar ik zet door, iedereen zal weten wat hij voor ons betekende!

Op 8 juni 1998 was het eindelijk zover, we konden onze eerste hond gaan halen. Op 1 juli 1998 zouden we gaan verhuizen naar de boerderij en hadden zo lekker even een paar weken de tijd om veel tijd aan Cooper te kunnen besteden. Wat is het ontzettend jammer dat ik pas recent ben begonnen met fotograferen, hij was zo fotogeniek. Het was net een kleine beer, met een bek vol vlijmscherpe tandjes. "Spijkerbakkie" werd hij gekscherend genoemd. Een heerlijke, ondeugende knuffel.

Na de verhuizing in juli 1998 werd ons al snel duidelijk dat hij beslist niet alleen mocht blijven. De keuze was snel gemaakt, de fokker had namelijk nog een Berner Sennen, een halfbroer van Cooper uit een eerder nest, die uitermate geschikt was om Cooper op te voeden, gezelschap te bieden en de boerderij te bewaken als wij waren werken. Het bleek een schot in de roos, ze kenden elkaar natuurlijk al en van meet af aan ging het prima.

Cooper was een superlieve, vreselijk eigenwijze, maar de beste vriend die een baasje zich ook maar wensen kon! Hij luisterde perfect, maar kon ons en Gismo zo gruwelijk bespelen, we hebben hier vaak om gelachen. Net doen alsof er iemand aankwam, zodat Gismo als een idioot naar buiten rende om te waken en hij vlug weer naar binnen ging om het bot van Gismo te schaken. Zielig doen als hij achter het hek moest als we gingen werken en zelfs net doen alsof hij een of andere verschrikkelijke aanval kreeg. Een hondekoekje bracht vaak de uitkomst, daar wonnen wij het altijd mee.

Hij was een beer van een hond, rond de 50 kilo schoon aan de haak en dacht tot aan het einde dat hij een schoothondje was. Wat lag hij toch vaak op schoot, kreunend van genot. Elke avond rondom de klok van 11 uur liet meneer ons weten dat het voor ons tijd werd om naar bed te gaan en begon ons letterlijk van de bank te duwen. De deken moest dan op de bank en meneer kon gaan slapen in zijn favoriete standje, volledig op de rug met de "kooi" open. Zodra de zwaar overdreven zucht had geklonken van "hè hè, ik lig", kwam meneer echt niet meer omhoog tot de volgende ochtend 6 uur.

Een vriend voor iedereen die kwam, hij wilde met iedereen spelen en o wee als je niet wilde aaien, dit liet hij duidelijk weten door flink te duwen of gewoon lekker bij je op schoot te kruipen, er totaal niet bij stil te staan dat zijn gewicht voor sommigen wel eens een probleem kon zijn.

Het is nu juli, op 22 januari 2009 hebben we helaas afscheid van hem moeten nemen wegens gezondheidsredenen ook op bijna 11-jarige leeftijd, net als Gismo en ik zit hier glimlachend, de tranen rollen inmiddels over mijn wangen, nogmaals afscheid te nemen van "ons Cooperke". Jongens, er zijn maar weinigen die weten wat deze rakker voor ons betekende en nog!

Zijn laatste rustplaats is er een uit duizenden. Hij ligt samen met zijn vriend Gismo bij de kikkerpoel, onder de treurwilg. We zullen beide heren nooit en te nimmer vergeten en missen ze nog steeds verschrikkelijk!